Γενικά

Εκοιμήθη ο «Άγιος» από το «Μπαρ το Ναυάγιο»

Ο μοναχός που ενέπνευσε την Αρλέτα να γράψει τη μεγαλύτερη και διαχρονικότερη επιτυχία της έκλεισε τα μάτια του.

Ένας από τους σημαντικότερους μοναχούς του Αγίου Όρους και ο άνθρωπος που ενέπνευσε την Αρλέτα να γράψει το «Μπαρ το Ναυάγιο» έφυγε από τη ζωή.

Ο γέροντας Ιερόθεος Καρυώτης εκοιμήθη, σύμφωνα με το Ορθοδοξία.info.

Είχε αφιερωθεί στο μοναχισμό και ήταν ο ιδρυτής του περιοδικού «Πρωτάτον», τον Οκτώβριο του 1982.

Ήταν ιδιαίτερα σημαντική προσωπικότητα και ξεχωριστός άνθρωπος, ο οποίος φέρεται να είναι εκείνος που ενέπνευσε την Αρλέτα, για να γράψει τη μεγαλύτερη επιτυχία της.

«Το Μπαρ το Ναυάγιο»

Προχθές αργά στο μπαρ το ναυάγιο Βρέθηκα να τα πίνω μ” έναν άγιο καθότανε στο διπλανό σκαμπό

 Και κοινωνούσε με ουίσκι και νερό

 Του είπα παππούλη τι ζητάς εδώ

 Δεν είναι μέρος για έναν άγιο αυτό

μου λέει, τέκνον κάνεις μέγα λάθος

 εδώ είναι ο φόβος των ανθρώπων και το πάθος

 Κοίταξε γύρω του στεγνούς και μεθυσμένους

 και μου είπε εγώ τους αγαπάω τους κολασμένους

 αν θες ν” αγιάσεις πρέπει ν” αμαρτήσεις

 Ε κι αν προλάβεις, ας μετανοήσεις

 Προχθές αργά στο μπαρ το ναυάγιο

 Βρέθηκα να τα πίνω μ έναν άγιο

 καθότανε στο διπλανό σκαμπό

 Και κοινωνούσε με ουίσκι και νερό

 καθότανε στο διπλανό σκαμπό

 Στο τέλος πλήρωσε και το λογαριασμό.

Μουσική / Στίχοι: Αρλέτα

Η εφημερίδα το «Έθνος» είχε δημοσιεύσει το 2012 ένα ρεπορτάζ, το οποίο ήταν αφιερωμένο στον μακαριστό μοναχό:

«Τακτικός επισκέπτης στον Μυλοπόταμο είναι ο γέροντας Ιερόθεος, που ζει στις Καρυές. Τόσο στην όψη όσο και στο πνεύμα, μοιάζει με σοφιστή αρχαίου αθηναϊκού συμποσίου. Κάποτε μάλιστα ενέπνευσε την Αρλέτα να γράψει στο τραγούδι: «Μπαρ το Ναυάγιο» τον στίχο «Βρέθηκα να τα πίνω με έναν άγιο». Τον συναντήσαμε έξω από τον πύργο, στο κιόσκι. Απολάμβανε τη θέα προς τη θάλασσα, συντροφιά με ένα ποτήρι ερυθρό ξηρό του 2009. «Ήταν καλή χρονιά, να την προτιμάς όταν αγοράζεις κρασιά του εμπορίου», μας συμβούλεψε κι αδράξαμε την ευκαιρία να τον ρωτήσουμε τι σημαίνει άμπελος για τους μοναχούς. «Άμπελος αληθινή είναι η Θεοτόκος, η βλαστήσασα τον καρπό της ζωής», απάντησε. Μα εννοούσαμε την άλλη άμπελο, την υλική, με τα σταφύλια και τις κληματόβεργες.

«Η φυσική άμπελος για μας τους καλόγερους είναι η μητέρα της ευφροσύνης», πρόσθεσε και συνέχισε: «Κάποτε ένας τυφλός, ένας χωλός κι ένας ρακένδυτος βρέθηκαν σε πανηγύρι. Αφού ήπιαν αρκετό κρασί, υψώνει ο τυφλός το ποτήρι και λέει: Ελάτε να ξαναπιούμε απ’ το κρασάκι αυτό που “ναι διάφανο σαν κεχριμπάρι. Ακούγοντάς τον ο χωλός είπε: Να σου δώσω μια, που περνάς για λευκό το υπέροχο αυτό μπρούσκο, και πήγε να τον κλωτσήσει, μα παραπάτησε. Βλέποντάς τους, ο φτωχός αναφώνησε: σπάστε τα όλα φίλοι μου, θα τα πλερώσω εγώ! Ένας καλόγερος που είδε το συμβάν αναρωτήθηκε: Αυτό δεν είναι κρασί, είναι θαύμα! Τυφλοί αναβλέπουσι, χωλοί περιπατούσι και πτωχοί γίνονται πλούσιοι».